varzeshi

بیماری آلزایمر، فراتر از رنج فردی و خانوادگی، یک بار اقتصادی عظیم را بر دوش سیستم‌های بهداشتی، دولت‌ها و جوامع در سراسر جهان وارد می‌کند. این بار اقتصادی شامل هزینه‌های مستقیم مراقبت‌های پزشکی و غیرپزشکی و همچنین هزینه‌های غیرمستقیم ناشی از از دست دادن بهره‌وری و کاهش کیفیت زندگی است. با افزایش جمعیت سالخورده در جهان، انتظار می‌رود که این هزینه‌ها در دهه‌های آینده به طور تصاعدی افزایش یابد و به یک چالش بزرگ بهداشت عمومی و اقتصادی تبدیل شود.

بخش عمده‌ای از هزینه‌های مستقیم آلزایمر مربوط به مراقبت‌های بلندمدت است. با پیشرفت بیماری، بیماران به تدریج توانایی خود را در انجام فعالیت‌های روزمره زندگی (ADLs) مانند لباس پوشیدن، حمام کردن، غذا خوردن و توالت رفتن از دست می‌دهند و نیازمند کمک و نظارت مداوم می‌شوند. این مراقبت‌ها می‌تواند در منزل توسط خانواده، در مراکز مراقبت روزانه، یا در آسایشگاه‌ها و مراکز مراقبت تخصصی ارائه شود. هزینه‌های آسایشگاه‌ها و مراقبت‌های تخصصی بسیار بالا است و می‌تواند به ده‌ها هزار دلار در سال برسد. علاوه بر این، هزینه‌های داروها، ویزیت‌های پزشک، آزمایش‌ها، بستری در بیمارستان و سایر خدمات پزشکی نیز به بار مالی می‌افزاید. بسیاری از سیستم‌های بیمه درمانی، به خصوص در کشورهای با درآمد متوسط و پایین، بخش کوچکی از این هزینه‌ها را پوشش می‌دهند، که فشار مالی زیادی را بر خانواده‌ها تحمیل می‌کند.

هزینه‌های غیرمستقیم و تأثیر اجتماعی بیماری آلزایمر نیز قابل توجه است. یکی از مهم‌ترین آن‌ها، از دست دادن بهره‌وری مراقبان است. اکثریت قریب به اتفاق مراقبت از بیماران آلزایمر توسط اعضای خانواده، به ویژه همسران و فرزندان، انجام می‌شود. این مراقبان اغلب مجبورند از شغل خود دست بکشند یا ساعات کاری خود را کاهش دهند تا به مراقبت از بیمار بپردازند. این امر منجر به از دست رفتن درآمد شخصی، کاهش بازنشستگی و در برخی موارد، ورود به چرخه فقر می‌شود. بار عاطفی و جسمی مراقبت نیز می‌تواند منجر به فرسودگی شغلی، افسردگی و مشکلات سلامت جسمی در مراقبان شود که خود هزینه‌های بهداشتی دیگری را به همراه دارد.